Czterdziestogodzinne nabożeństwo o charakterze błagalnym i wynagradzającym za popełnione grzechy, zwłaszcza w okresie karnawału trwa w naszej parafii od 11 do 13 lutego (do godz. 21.00) dzień i noc w Kaplicy MB Kapłańskiej.
Kiedy powstało nabożeAństwo czterdziestogodzinne?
Zostało zapoczątkowane przed 1214 r. przez bractwo biczowników z Zary (obecnie Zadar w Dalmacji), które od Wielkiego Czwartku do Wielkiej Soboty adorowało Najświętszy Sakrament przechowywany w Bożym Grobie. Praktykę tę wprowadził Antoni Maria Zaccaria w kościele św. Grobu i w katedrze w Mediolanie. Św. Filip Nereusz wprowadził nabożeństwo do Rzymu, papież Klemens VIII nakazał odprawiać je we wszystkich kościołach Wiecznego Miasta. Jezuici – główni propagatorzy – wprowadzili nabożeństwo poza Włochami. Papież Urban VIII rozszerzył obowiązek jego odprawiania na cały Kościół zachodni, a w Polsce przyjęło się w 1579 r. dzięki staraniom Marcina Łaszcza SJ.
Kiedy się odbywa?
Już w II połowie XVI w. pod wpływem Jezuitów nabożeństwo odprawiano przed Popielcem w celu ekspiacyjnym, nadając mu charakter głównie pokutny oraz przebłagalny za grzechy popełnione przez chrześcijan w okresie karnawału. Nie jest jednak związane wyłącznie z tym okresem liturgicznym. Zachęca się również, by urządzać je w Adwencie czy przed istotnymi momentami dla danego Kościoła lokalnego.
Na czym polega nabożeństwo?
Na nieustannej, trwającej czterdzieści godzin modlitwie przed uroczyście wystawionym Najświętszym Sakramentem. Traktuje się to nabożeństwo jako chroniące przed złem, pokusami i wszelkimi niebezpieczeństwami. Jednak, jak w przypadku każdej adoracji Najświętszego Sakramentu, ma przede wszystkim służyć pogłębieniu wiary i umocnieniu relacji z Bogiem.
Dlaczego 40 godzin?
Przede wszystkim dla upamiętnienia czasu (właśnie 40 godzin), jaki według tradycji ciało Zbawiciela było złożone w grobie. Ale liczba 40 jest często wymieniana w Biblii i zawsze oznacza święty czas: przed rozpoczęciem nauczania – Jezus przebywał na pustyni przez 40 dni, tyle samo czasu padał deszcz w trakcie potopu, Żydzi błąkali się na pustyni przez 40 lat. Współcześnie jednak dokumenty liturgiczne mówią nie tyle o „czterdziestogodzinnym nabożeństwie”, co o dłuższej adoracji, bez określania czasu jej trwania.